42. ən son sənə baş çəkməyə gəldiyimdə mənə demişdin "necə belə güclü qala bilmisən, necə möhtəşəm görünürsən". əslində sənin qarşına çıxanda bunu planlı şəkildə etmişdim, möhtəşəm görünməyə bilməzdim. heç vaxt xəbərin olmayacaq səni uzaqdan izlədiyim vaxtlar necə çarəsiz və bərbad görünmüşəm. həmin səkidə qaranlıqda dayanıb pəncərədən yansıyan əlini çənəvin altına qoyub fikirli oturmağına baxmışam. yanımda adam olanda həmin küçədən keçməməkdə israr edib amma səbəbini deyə bilmədiyimi, səni uzaqdan görəndə gizləndiyimi heç vaxt bilməyəcəksən. sənə yazırmış, səninlə danışırmış kimi günlüyümə yazmağa neçə dəfə cəhd etmişəm. gözlərinə baxıb danışmağı da cəhd etmişəm. həssas qəlbimin daşıya bilmədiyi şeylərdi bunlar və indi otaqda təkəm, sənin rəhmli olmağın üçün bir vaxtlar çox güvəndiyim allaha dua etdiyim yerdəyəm. eyni vaxtda səni və anamı itirdiyim üçün həmin vaxt mən də öldüm. çünki bunu daşıya bilməzdim. daşıya bilmədim. ardından rəfiqəmi də itirdim və bilirsən, mən sadiq insanam. mənim sevdiyim ətirlərin əvəzi yoxdu, nə də ürəkdən güldüyüm insanların. qəlbimi isidən qucaqlar qısa müddətdə yoxa çıxdı və sənin qarşına çıxanda əslində sənə təşəkkür etmək istədim. sən mənə yas saxlamağı öyrətdin. itirməyi, güvənməməyi, boşluq içində yuxuya gedib hüzünlə oyanmağı öyrətdin. dözməyi və arxayın olmamağı öyrətdin. sənə görə xətirlərinə dəydiyim insanların dəyərini öyrətdin. inanmırdın xarakterimin sehiri və lənəti olduğuna. xatirələrlə birlikdə yanıb kül olan yerin qarşı səkisində dayanan yenə mən idim. qaranlıqda küllər arasında gəzinən o ruh mən idim. içəridə ətrafa hopmuş sönmüş alovun ətri, küllər və tozlar, qaranlıqda belə gözə çarpan məhv olmuş əşyalar. bir vaxt bu kül olan yerdə mən sənin qapıdan içəri girməyini gözləyirdim. sən gözəl olanı dadmışdın, saflığın nə olduğunu hiss etmişdin və indi hər şey küllərdən ibarətdi. indi fəda etməyə hazırsan. böyük kainatda nəfəs aldığım vaxt ərzində sənə qarşı hiss etdiklərim təkrarlanmayacaq. anamı qucağımda, kürəyimdə gəzdirdiyimdə, məni tanıması üçün ümid etdiyimdə başa düşdüm ki sənin sağ salamat olmağın sənə olan sevgimdən daha üstün bir xoşbəxtlikdi. hər dəfə düşünürəm, səni nə zaman qəlbimdən tamamilə çıxartdım və bu dərəcədə yadlaşdım sənə qarşı. gözlərimi yumanda ağlıma pəncərədən aşağı baxanda anamın təcili yardım maşınına doğru apardıqları mənzərə düşür. aşağı düşməmişdim. yanında da getməmişdim. sənə də zəng etmək mümkün deyildi. evdə yalnız qaldım, məndən çıxan hönkürtü ilə sən də mənim gözlərimdən axdın getdin. sənə qarşı nə hiss etdiyimi bilən yeganə şəxsi son dəfə gördüyüm və səni sevgi ilə düşündüyüm sonuncu an oldu.
həyatın ürəyincə deyil bilirəm. ətrafında normal adam qalmayıb. güvəndiyin insanlar səndən uzaqlaşıblar. yaşın artdıqca başa düşürsən keçici həvəsləri güvənə dəyişməyin yanlış olduğunu. çox istəyərəm ki heç vaxt tək qalmayasan. lənətimdən xilas ola bilməyin üçün əlimdən gələni edirəm. kinli qəlbim sənə nifrət hiss etmir. sənə qarşı tək damla sevgi hissi də yoxdu. hal-hazırda sevdiyim insanları xilas etmək üçün səni qurban verərdim. sən mənə cəhənnəm əzabına dözməyi öyrətdin amma ömrümün yerdə qalan illərində hər günümü şübhə edərək yaşamağıma səbəb oldun. hə, bir də mənim original kimliyimi öldürdün. kölgəm yaşayır. o da ara-sıra səninlə rastlaşır.